Hoe is het nu met Esra?

Een paar jaar geleden maakten we kennis met Esra. Die na een val van haar paard Halloween niet opgaf. Daar maakten we een docu van. Bekijk die pagina's hieronder.

Toen Esra 10 was, brak er brand uit in haar huis. Ze liep zware brandwonden op aan haar benen. “Als ik naar het strand ga, zie je de littekens. Zelf vergeet ik het soms, maar anderen letten er meteen op.”

Maar er is ook iets wat je níet ziet: hersenletsel. “Ik weet niet wat ik liever heb: iets wat zichtbaar is of iets wat niet zichtbaar is. Esra kijkt daardoor anders naar mensen. “Als iemand onbeleefd is, denk ik: er speelt vast iets." 

Ze vertelt: “Leven met een aandoening zoals de mijne gaat niet alleen over grote veranderingen zoals ‘ik kan niet meer autorijden’. Het gaat over 100 kleine keuzes per dag. Elke beslissing beïnvloedt het volgende uur, de rest van je dag of zelfs je week. Het is alsof je elke 10 minuten een set kaarten legt om te voorspellen wat je aan kunt.”

“Elke dag krijg ik 12 paardensnoepjes. Alles wat ik doe kost snoepjes. Eitje bakken? 2 snoepjes. Boodschappen? 4. Uit eten? 7. Soms ben ik al door mijn voorraad heen en zit ik onder de douche op de grond, omdat ik geen energie meer heb om te staan. Dan spaar ik dagen van tevoren, zodat ik iets bijzonders wél kan doen.”

Rusten is ook werk

Soms ligt Esra onder een dekentje in een donkere kamer. “Dan denk ik: ik heb niks gedaan vandaag. Maar dat klopt niet. Rusten is ook werk. Je laadt je batterij op om weer iets te kunnen doen.”

“Dat ik daar sta, samen met een paard dat eigenlijk niet voor dressuur is getraind, is zó bijzonder.”

“Het was wel even zoeken hoor,” zegt ze. “Eerst sloeg ik oefeningen over die ik niet kon doen. Nu lukt het me om ze allemaal een soort van uit te voeren, al kan ik niet altijd de juiste instructies geven of zitten zoals het hoort. Daardoor haal ik soms lagere scores, maar ik probeer geen onvoldoendes te rijden en compenseer met oefeningen die ik wél goed kan.”

Ze vertelt: “Het lijkt misschien vanzelf te gaan, maar dat is het niet. Zeker bij aangepaste sport zie je dat niet altijd. Mensen zijn vaak verbaasd als ze horen dat ik een beperking heb. Op het paard zie je dat niet direct, maar ik ben in elk aspect van mijn leven beperkt. Dat wil ik graag laten zien.”

Naast haar sport en YouTube-kanaal studeert Esra op dit moment cognitive neuroscience aan de Radboud Universiteit. Daarvoor probeerde ze diergeneeskunde, maar besefte later dat een baan als dierenarts te zwaar voor haar is. Ook het reizen en de combinatie van studie én zelfstandig wonen is te intensief. Toen besloot ze biologie te gaan studeren. Op haar eigen manier. Ze deed alleen de vakken die ze leuk vond en haalde haar bachelor.

"Ik heb heel veel aan mijn huidige studie. Omdat ik zelf weet hoe het is als je hersenen niet goed werken, kan ik me goed verplaatsen in mensen die dat ook hebben. Ik hoop dat ik met mijn kennis én ervaring anderen kan helpen om tóch alles uit het leven te halen.

Esra heeft al veel bereikt. “Game completed,” zegt ze lachend. Maar ze blijft dromen. “Ik wil meedoen aan de nationale para-competitie, een kür op muziek rijden en misschien ooit een jong iemand begeleiden op mijn paard.”

En thuis? Daar woont ze samen met haar ouders in een klushuis. “Er moest echt álles aan gebeuren. Geen warm water, geen douche… alles gesloopt en opnieuw opgebouwd. Nu is het bijna af. We wonen hier samen onder het motto: voor elkaar zorgen. Mijn moeder gaat vaak mee naar de stal, maar ook mijn vader en partner helpen. We overleggen elke dag wie er meegaat. Zonder hen zou ik niet eens op stal komen, laat staan wedstrijden rijden.”